U beogradskoj opštini Obrenovac učenici Prve obrenovačke osnovne škole skoro dva veka nisu imali mogućnost za fizičko obrazovanje i sportske aktivnosti u adekvatnom zatvorenom prostoru. Na inicijativu lokalne vlasti 2010. godine pokrenut je program kojim bi se škola opremila fiskulturnom salom za potrebe škole, ali koja bi ispunila i standarde za održavanje različitih sportskih događanja. Ovaj zadatak poveren je arhitekti Jovanu Mitroviću i njegovom projektantskom timu.
Objekat fiskulturne sale u okviru Prve obrenovačke osnovne škole nalazi se u postojećem školskom dvorištu. Lokacija je omeđena starom zgradom škole (koja je najstarija u Beogradu), Sokolskim domom (projekat arh. Korunovića) i otvorenim sportskim terenom. Potreban volumen sale zauzeo bi skoro čitavo dvorište i znatno premašio visinu zaštićenih objekata iz 19. veka koji ga okružuju, pa autor u skladu sa tim odlučuje da objekat utisne u zemlju do kote podzemnih voda, dubine 5 m. Istovremeno, krov nad svlačionicama, sanitarnim prostorima i malom salom ostaje slobodna površina koja postaje deo školskog dvorišta.
Deo sale u zemlji izveden je od betonskih dijafragmi i vodonepropusnog betona formirajući korito potopljeno u zemlju koje sprečava prodor eventualnih površinskih i procednih voda. Unutrašnja obloga sale je od vodootporne šper ploče koja je istovremeno i završna obrada.
Nadzemni volumen sale koji izlazi 3m iznad zemlje faktički je samo lanterna kojom je osvetljena sala sa svih strana. Konstrukcija krova i nadzemnog dela objekta je od lameliranog drveta. Zastakljene površine nadzemnog kubusa zaštićene su vertikalnom drvenimpalisadom od zaobljenih štafli koje služe kao zaštita od udara lopte i istovremeno kao brisoleji za disperziju direktnog svetla. Svoje ishodište ovaj element zaštite nalazi u asocijaciji na drvene ograde srpske tradicionalne seoske arhitekture, povezujući savremenu arhitekturu i okolne objekte jednostavnom horizontalnom siluetom koja ne konkuriše razigranim oblicima i krovnim ravnima okoline.
Sala ima dva odvojena ulaza (dva natkrivena stepenišna kraka sa dve naspramne strane objekta) iz više razloga – pre svega zbog protivpožarnih uslova, a zatim i zbog potreba odvajanja sportskih timova, učeničkih odeljenja, dečaka i devojčica…
Formalno, fiskulturna sala se nenametljivo uklapa u okruženje, afirmiše ga i gotovo neprimetno formira i povećava prostorni kapacitet školskih prostorija. Sala je dobar primer prostornog rešenja koje ne samo da zadovoljava osnovnu namenu odvijanja sportskih manifestacija, već i podiže kvalitet sadržaja koji se u njemu i oko njega odvijaju.
Dragana Ćiprijanović
